هوش مى‌تواند بر نحوهٔ بازى و نوع آن، انتخاب اسبا‌ب‌بازى و استفاده از آن تأثیر بگذارد. در این‌جا به نحوهٔ برخورد کودکان باهوش و کم‌هوش با بازى و اسباب‌بازى اشاره مى‌شود. کودکان تیزهوش سعى مى‌کنند وسایل و اسباب‌بازى‌هائى را انتخاب کنند که بتوانند با آنها به ابتکار (Intivative) و ابداع (Invention) دست بزنند و قواى ذهنى خود را به‌کار گیرند. کودکان باهوش‌تر مدت کمترى به یک بازى مشغول مى‌شوند؛ زیرا خواهان تنوع هستند و از تنوع لذت مى‌برند. کودکان باهوش در سنین بالاتر به بازى‌هائى که مستلزم فعالیت‌هاى ذهنى و جسمى است مى‌پردازند؛ براى مثال، جمع‌آورى اشیاء موردنظر (کلکسیون) براى آنان جذاب و لذت‌بخش‌تر است.

  

کودکان تیزهوش، به‌دلیل توانائى‌هاى بیشتر، به انجام دادن بازى‌هاى انفرادى تمایل نشان مى‌دهند و معمولاً انرژى بدنى را در حدّ زیادى مصرف نمى‌کنند. به‌نظر مى‌رسد که کودکان عقب‌مانده بیشتر به بازى‌هاى انفرادى مى‌پردازند؛ زیرا کودکان تیزهوش، به‌علت توانائى زیاد، و کودکان کم‌هوش، به سبب توانائى کم، معمولاً به خوبى در گروه پذیرفته نمى‌شوند.

اگر ماشینى اسباب‌بازى در اختیار کودک عقب‌مانده گذاشته شود، ممکن است آن را به اطراف بکوبد یا آن را متلاشى کند، ولى کودک تیزهوش سعى مى‌کند با آن بازى رمزى انجام دهد و حتى ممکن است به بررسى کنجکاوانهٔ ماشین اسباب‌بازى بپردازد و آن را باز کند تا از محتویات آن آگاهى یابد.