بازی

	بازى فعالیتى است معمولى و همگانى و لذا در تمام جوامع اجراء مى‌گردد و ریشه در فرهنگ و باورهاى اجتماعى و دینى هر جامعه دارد. به‌عبارت دیگر بازى بازتاب فرهنگ اجتماعیِ هر جامعه است.
	بازى کردن یک فعالیت لذت‌بخش است که دربرگیرنده‌ٔ افراد، اشیاء یا تحرک مى‌باشد. هر چیزی، از فوت کردن حباب‌هاى صابون به اطراف گرفته تا خواندن یک قطعه شعر نوعى بازى محسوب مى‌شود. تمامى والدین از این حقیقت آگاه هستند که بازى مى‌تواند شامل هر فعالیتى باشد که کودک با اشیاء اطراف خود انجام مى‌دهد.

روانشناسان امروزه دیدگاه گسترده‌ترى از جهان کودک و آنچه در آن مى‌گذرد را عرضه داشته و تأکید خاصى بر آموزش و پرورش دوران کودکى و نقش مهم آن در زندگى آینده دارند. به‌طور مثال بلوم از پژوهش‌هاى خود نتیجه مى‌گیرد که حدود ۵۰ درصد از رشد هوشى کودک از بدو تولد تا ۴ سالگی، حدود ۳۰ درصد از ۴ سالگى تا ۸ سالگى و ۲۰ درصد باقى‌مانده در فاصلهٔ ۸ تا ۱۷ سالگى شکل مى‌گیرد. نتیجهٔ پژوهش‌ها در مورد رشد هوش کودک نشان مى‌دهد همان‌طور که بهبود شرایط بهداشتى و تغذیه‌اى مى‌تواند بر روى رشد جسمانى فرد نافذ بوده و آن را روز به روز بهتر گرداند، بهبود شرایط محیطى نیز امکان رشد هوشى کودک را هرچه بیشتر فراهم سازد؛ به این معنا که شرایط محیطى مساعدتر، امکان استفاده از توانائى‌هاى بالقوهٔ وراثتى را افزون‌تر و ساده‌تر مى‌سازد. در این راستا بازى یکى از عواملى است که بایستى موردنظر قرار گیرد. حال اگر بر اهمیت شرایط محیطى اتفاق‌نظر داشته باشیم، این سؤال پیش خواهد آمد که چگونه مى‌توان از امکانات موجود به بهترین نحو استفاده نمود؟ از نظر ما بازى یکى از مهمترین عواملى است که باید موردنظر قرار گیرد، زیرا کودک آنچه را در اثر برخورد و تعاملات با محیط مى‌آموزد، ضمن بازى تکرار کرده و با این تکرار دربارهٔ آن به بازاندیشى پرداخته و از این طریق آنها را بهتر درک مى‌کند. بازى امکان تجربه و تعاملات مستقیم با عوامل محیطى را براى کودک فراهم مى‌سازد. او با دستکارى کردن و تجربهٔ مستقیم اشیاء و رویدادهاى محیطی، به دانسته‌ها و دانش خود مى‌افزاید.